Ali’min yanına gitmeyi çok istedim …

Anneler günü annesi olmayanlar için hüzün dolu bir gün olarak geçer tarih satırlarında belki ama ya evladını kaybetmiş bir anne için… Annesin, ama sana ana diyecek evladın kara toprağın altına girmiş bile ne acı... Siz hiçbir kanayan ciğere soru sordunuz mu? Kopan parçasının kanları arasında sıkışıp kalan acısını dinlediniz mi? Ben sordum ben dinledim.

Çocuğunu toprağa gömen annelerin bir günü olabilir mi sizce? Telefondaki ses yavrusunu kaybeden bir annenin aslında hiçbir günü yaşayamadığını anlatıyordu. Zamansız bir acı, hiçbir zamana sığdırılamayacak bir yas… Ali İsmail’in annesi Emel Korkmaz anlatıyor, sesi titriyor soru sormak artık bir hadsizliğe atılan adım.

Evladını yitiren bir anaya anneler günü sorabildim utanarak, sıkılarak gayem bir yaşandı, bir daha yaşanmasın “Anneler Günü geliyor eminim sizin için çok zor günler. Bu anlamda sizin duygularınızı alabilir miyim?”
Benim için artık hiçbir özel günün anlamı kalmadı. Yani Ali’mi canice katledip elimden aldıktan sonra özel gün benim neyime… Özellikle Eskişehir demek benim canımı bir kez daha yakıyor. Severek okumaya gitmişti ama yavrumun senesi dolmadan aramızdan aldılar. Bir kaç gün sonra 4 yılını dolduracak, sesine hasretim, kokusuna hasretim… Hayatta kalsaydı Ali’m şuan okulda çocukları eğitiyor olacaktı.
 
Hatıralara gitti aklım, gitmez olaydı “Ali İsmail size anneler gününde neler yapardı? Onunla unutmadığınız bir anneler günü anınız var mı?”
Tabi ki Ali’mle çok güzel anılarımız vardı. Ali İsmail’im hediyeden ziyade sevgisini vermek isterdi. Bir çiçek getirip elini sırtının arkasına koyardı gelip bir öpücük kondururdu yanağıma öyle kutlardı anneler günümü. En son anneler gününde Ali İsmail Eskişehir’deydi. Babası, Ali İsmail adına bana hediye almıştı, bluz hala dolabımda duruyor. Giyemedim o bluzu, giyemiyorum. O kadar çok mutlu olmuştu ki ben onu arayıp teşekkür etmiştim, o da babasını aramıştı babasına çok teşekkür etmişti ve çok mutlu olmuştu. Ali’mle güzel günlerimiz olmuştu ama çok kısa sürdü.
 
“Bir evlat gidince anneden geriye neler kalıyor?” Annesinden vakitsiz ayrılmış bir çocuk gibi yetim kalıyor anne de. Emel Korkmaz sorumu cevaplarken anlıyorum…
Her şeyden önce annenin geleceği gidiyor, ciğerinin bir parçası gidiyor. Hayattan geriye aslında çok bir şey kalmıyor ama işte diğer evlatlarım beni ayakta tutuyor. Ciğerimden bir parça gitmiş benim. Gerçekten hiçbir şeyin anlamı yok benim için diğer çocuklarım için mecburen ayakta kalmaya çalışıyorum. Ben Ali’mi kaybettiğim zaman Ali’min yanına gitmeyi çok istedim; denemedim çünkü başarabilir miyim, başaramaz mıydım onun korkusu vardı. Şunu paylaşayım ben sizinle Mehmet Ayvalıtaş’ın annesi vefat ettiğinde ‘’evladına kavuştu’’ demiştim sonra oğlum Gürkan bana baktı ve ‘’anneciğim bizi düşünmüyor musun?’’dedi ve çok dokundu bana Gürkan’ın sözü, o günden sonra ben hayata farklı şekilde bakmaya başladım. Diğer evlatlarımı da düşünmem gerekiyor dedim.  Ben Ali’min yanına gidene kadar o parça hep içimde eksik kalacak, Ali’min hasreti, Ali’min özlemi, Ali’min kokusu hep eksik kalacak içimde. Ben Ali’me hep seni seviyorum diye seslenen bir anneydim şimdi Ali’me hasretim. Tarifi çok zor bu hislerin…
 
Yaşanan bir acının başkenti ne hissettirir anlatıyor Emel Anne…
Benim büyük oğlumda Eskişehir mezunu. Eskişehir’de 5 yıl okudu. Ben mezuniyetine gitmiştim. Çok güzel bir şehir,  güvenli bir şehir,  öğrenci şehri, insanları çok iyi bir şehir. Ama Ali İsmail’imin acısını da bana yaşatan şehir. Yani iyiye dair hiç bir şey düşünemiyorum. Eskişehir dendiği zaman yüreğim sızlıyor, yüreğim cız ediyor çünkü ben orada evladımı kaybettim. Canlı kanlı Ali’mi tabutla almak zorunda kaldım, hayata tutunması için 38 gün mücadele verdik ama başaramadık maalesef. Acısı var Eskişehir’in içimde.
Çocuklar öldürülmesin diyedir, her anneler gününde yüzümüze çarpıp durması gereken bu acıya ev sahipliği yapan bu röportaj ve illa birileri öldürülecekse anneler ve babalar öldürülmelidir zira çocukları ellerinden alınan annelerin yaşayabileceğine dair hiçbir emare yok Emel annenin sesinde.