BÜYÜK KRİZ

Milyonlarca liralık ihracattan söz eden adamın “yahu durgunluk var” demesi krizin alametlerinden sayılabilir.

Yahut sıfır kilometre arabasından taviz vererek keseye daha az dokunacak bir otomobile binme gereksimine de kriz diyebiliriz.

Olmadı, birkaç işçi çıkarmak zorunda kalan patronun “yahu işler eskisi gibi değil” demesi de  ekonomik bir darboğazın olduğu kabulu anlamını taşır.

Ancak, hayatında hiçbir lükse kaçmayanlar, (telefonları saymazsak)

Dolaba giren peynir ve yoğurt ile ekonomiyi yönetenler,

Okul masraflarını kısarak bütçeyi dengeleyenler,

Patronun işinden attığı işçi, devletin vergiler ile bezdirdiği memur, evdeki nohut ve pirinci hane halkına eşit pay etmekle mükellef ev kadını homurdanıyorsa büyük krizin habercisidir.

Çünkü, en nihayetinde toplumsal dengeler tamamen bu cenah üstüne kuruludur.

Yukarıdaki tüm hesaplamalar bu cenah üzerinden gerçekleşir ya da gerçekleşmelidir.

Çinle asgari ücretin yarıştığı bir ortamda alt kesimden daha fazla fedakarlık beklemek, beklenmedik sonuçlara yol açabilir.

Bir devrim, yahut bir siyasi denge değişiminden söz etmiyorum elbette.

Ülke nüfusunun en az %70’nin memnuniyetlerinde yaşanan çöküş ve gelecekten umudunu kesmesi toplum sağlığı açısından ne denli büyük bir tehdit anlamına geldiğini dillendirmeye de gerek yok zannediyorum.

Ve bahsettiğim bu kesim artık söylenmeye başladı.

Daha geçen yıl tükettiği peyniri, bu yıl almakta zorlandığını söyleyen çok sayıda tanıdığım olmakla birlikte, bu insanlar “gelecek yıl ne yapacağız” kaygısına gark olmuş vaziyetteler.

Ülke yönetenler bu durumu bir sorun olarak görmüyor olabilir.

Sorun olarak görülmediği sürece çözüm arayışları da elbette olmayacaktır.

Hamasi nutuklarla, siyasi polemiklerle zaman törpülenirken, büyük krizin ıskalandığını üzülerek izlemekteyız.