Gençlerle yapılan iftar ve sahurlar hatta yenen menemenlerin, içilen kahvelerin ve bir de 5000 den fazla mahalle sakiniyle oturulan devasa sofraların samimiyetini sorgulamak belki iyi niyetle yapılan şıklıkları gölgeleyecektir. Ancak, yinede politika ve politikacı denildiği zaman ne menemenler menemen, ne kahveler kahve, ne de sofraların sofra olmadığını bilecek hafızaya sahibiz.
Yapılan şaşalı organizasyonların amacı büyük ihtimalle “Sizden biriyim” diyebilmek. Peki; politikacılar neden “sizden biriyim” demek için hem zamandan, hem de paradan feragat eder. Ya da gerçekten onlardan biri iseler neden onlardan biri olduklarını göstermek için böyle işlere kalkışırlar. Yani; üzerinde kırmızı elbise olan biri neden bakın benim elbisem kırmızı demek için çaba sarf eder. İnsan üstündeki kıyafeti anlatmaz çünkü. Ayrıca üstündeki kıyafeti bu kadar göze sokmak elbisenin al benisini de alıp götürüyor.
Gardoptaki halkçı çizgili, demokrat ekoseli ceketler, büyüklere saygılı, küçüklere sevgili desenler ile dolu kazaklar neden belirli gün ve haftalarda giyiliyor. 10 Kasım’da herkes Kemalist, 1 Mayısta herkes sosyalist, ramazan da herkes Müslüman… Geçtiğimiz gün Köy Enstütilerinin kuruluş yıl dönümüydü. Herkes köy enstitüsü mezunu edasındaydı hatırlayacağınız üzere. Hayatında bir çiçeği koklamamış adam çevre gününde tepeden tırnağa yeşil…
Böyle bir toplum olduğumuzu göz önüne alırsak bizden biri oldukları kesin.
İş sadece kılık kıyafeti değiştirmekte bitiyor. Belirli dönemler de sakal bıyık da olabilir. Ne zaman hangi kıyafeti giyeceğini bilenler kazanıp politikacı oluyor. Geri kalanlarımız daha önce giyinen kıyafetleri unutmakla mükellef.
Oysa ki; iş deri işi, yüz işi…
Yan yana gelmelerin, ilkesel bir duruştan daha ziyade bir strateji meselesi olması, hem fikri, hem politik, hem de ahlaki kazanımların önüne geçiyor. Bu nedenle sorunumuz kralın çıplak olması değil, hepimizin ziyadesiyle kıyafet sahibi olması. Hasılı, çocuk yanlış bağırmıştır, krala çıplak diyerek. Bakın kral giyinik.