Eskişehirspor ne için yeniliyor?
Yani; şimdiye kadar alınan yenilgi ve alınacak olan yenilgiler bizi nereye götürecek.
Kılıf kaldırmayacak kadar genişlemiş bir zaman dilimine sahip olan mağlubiyetler için herhangi bir kılıf bulunamayacağı aşikar.
Bu süreçte alınan ilk yenilgi ile son yenilginin nedenlerinin aynı olması, zannediyorum hem bakış açısında, hem mağlubiyet ile olan münasebette başka bir yol bulmayı zorunlu kılıyor.
İlk yenilgiler sonrasında yapılan eleştiriler, bugün biraz daha şiddetli biraz daha yoğun kıvamda devam ediyor.
Eleştirilerdeki sivrilmenin yenilgilerin sayısı ile doğru orantılı olmasına karşın, süreci değiştirebilecek bir potansiyeli yok.
Elbette yönetim istifası, hoca değişikliği alışılmış formüller.
Zengin bir adamdan camia olarak ricacı olunması, eee o da “şehir destek verirse” başkan olmak istesi…
Ancak, bugün bu alışkanlıkların tamamı kangren ile boğuşan birine, “biraz buz tut bir şeyin kalmaz” demekten öteye geçemeyecek.
Eskişehirspor yönetimi baskıdan kaynaklı olarak tahtası çoktan kırılmış transferi bir kez daha gündeme taşıyabilir.
Ve belki de her şeye ve herkese rağmen transfer tahtası açılarak, bir kaç futbolcu alınıp yeni bir mucize beklentisi ile camianın karşısına çıkacak.
Diriliş, direniş, mucize…
Elbette çıkmazda olanların umuda ihtiyacı var.
Ancak biz o duvara çoktan tosladık zannediyorum.
Bu yolun sonuna gelindiğine elbette işaret değil.
Ancak, Eskişehirspor’un ve yönetimin yakın vadede herhangi bir umut yeşertmesi mümkün görünmüyor.
2. dünya savaşının kasıp kavurduğu dönemde Churchill’in İngilizlere seslendiği gibi Akgören’in de kamuoyu baskısından çekinmeden daha fazla kan, daha fazla ter ve göz yaşı vaat etmesi gerekiyor.
Uzun süredir açılan yaraların, kısa süreli tedavilerle şifa bulması çok zor.
Eskişehirspor bugün niçin yenildiğinin farkına varırsa, ne için yenilmesi gerektiğini de bulacaktır.
Bunca zaman, bunca yenilgi ve kamuoyu tarafından verilen bunca kredi sadece bir galibiyet için olmasa gerek…