MADIMAKTAN GÜNÜMÜZE ADALET

Biz bugün güneşin sıcağına dayanamazken 24 yıl önce 35 can bir otel binasında diri diri yandılar.

Nedendir bilinmez ama Sivas Katliamı denince; sadece bir kesim o acıya sahiplenip kendi acısı gibi iç çekiyor, o ateşte her yıl dönümünde bir kez daha yanıyor.

Katliama suskun kalanlar ise, bu durumda yapılan kıyıma sessiz kalarak yaşananları kabul mü etmiş oluyor?

'Evet bir hataydı' mı demek istiyorlar anlamsız...

Kutuplaşmış halkın zarar pastasından en büyük payı o kutuplaşmaya neden olanlar değil de hiç bir şeyden habersiz kendini bir safta buluvermiş olan masum halk alıyor belki de. 

Aziz Nesin o günü şöyle anlatıyor: ‘‘ ...Ben bu devletin nasıl devlet olduğunu bilmeme karşın, hâlâ içimde şöyle ya da böyle bir devletin bulunduğu umudu ve inancı var. Bu yüzden nasıl olsa kurtulacağımıza inanıyorum. Uluç Gürkan valiye telefon açıyor: Bizi buradan aldırtın, aldırtabilirsiniz… Müthiş bir çığlık, kadın çığlığı… Sonra korkunç bir sessizlik. Evet ölüm sessizliği… Kısa sürüyor... ’’

Adalet  her dönemin sancılı karın ağrısı maalesef. Dünden bu güne ne değişti hiç bir şey. 24 yıl önce diri diri yananlar bir adaletsizliğe kurban giderken bugün yine bir lider adalet diye yalın ayak başı çıplak yakıcı güneşin  ateşine aldırmadan ardında milyonlar ile yürüyor.

Ankara Kızılay Güvenpark’tan bir kişi ile başlayan adalet adımları bugün yüz binlere ve milyonlara umut olmaya başladı bile.