SON DÖNEMDE İŞÇİ TALEPLERİ VE DEMOKRASİ

24 Hazirandan bugüne, emek medyasında ve sosyal medyada gündemi tutan Flormarda başlayıp Amerikan Kargil, Tüpraş derken 3. Havalimanında boy veren işçi direnişleri bizi derinden düşünmeye sevk etmektedir.

Ülkenin içerisinde bulunduğu ekonomik sıkıntılar ve baş gösteren kriz ortamı, Başkanlık yönetiminin bu kriz karşısındaki çaresizliği ve yurt dışına kaçmak için fırsat kollayan tatlı su kurnazı “yerli ve milli” sermaye, Başkan ve hükümetini oldukça sert ve bırakınız ilerisini sıradan demokrasi ile bağdaşmaz önlemler almaya itiyor. Her geçen gün gerek sermaye sınıfını gerekse işçi ve emekçileri başını kaldıranın başını ezerim kabilinden secaat arz ederek hizaya sokmaya çalışıyor. Ancak sermayedarlara bir yandan parmak sallarken, işçilerin işsizlik fonunda biriken paraları da dahil kamu maliyesini ve imkanlarını ayaklarının altına sermekten de geri durmuyor.

Teyit edilmemiş bir bilgi olarak yurt dışına para kaçırırken savaş jetleri ile yere indirilen milyar dolarların olduğu bir söylenti olarak sosyal medyada kendine yer bulurken,  vatandaşın yastık altındaki altın ve dövizleri de elbette ekonomiye katılamıyor. Ekonomide bunca sıkıntıya ve kamu harcamalarında iktisat etme söylemlerine karşın, sanki hazırda olanlar ve onların kamuya getirdiği yükler yetmez gibi başkanlık filosuna 500 milyon dolarlık yeni bir jumbo jet alınması savrukluğu vatandaş nezdinde ekonomik krizin olumsuz  sonuçlarından payına düşeni karşılamaktaki gönülsüzlüğün ana temeli olarak algılanmalıdır.

Ekonominin iyi gittiği iddia edilen dönemlerde bile toplumun işçi ve emekçi katmanlarına bu iyilikten bir pay vermeyen, hiç değilse zar zor buldukları işlerde işçi sağlığı ve iş güvenliğini bile geliştiremeyen hükümetler rantiyeye milyon dolarlar dağıtmıştır. Bu “zenginliğinde” bulunma durumundan ve zenginleşmeden işçilerin payına düşen ise iş cinayetlerinde can vermek olmuştur.

Kapitalist ekonomik sistemlerin hepsinde olduğu gibi, yaşanan ekonomik krizin faturası Başkanlık hükümetince de çalışan, üreten işçi ve emekçi toplum katmanlarına çıkarılmaya başlanmıştır. Doların durdurulamayan yükselişi karşısında ithal ikame malların Türkiye’deki satıcısı durumunda bulunanlar, çoktan bütün ürünlere zam yaparak ekonomik krizin bedelini üretici-tüketici konumunda bulunan işçilere, küçük üreticilere ve köylülere ödetmeye çalışmaktadır.

Peki bütün bu pervasızca saldırılara işçiler itiraz etmeyecek mi? Elbette edecekler, sendikalarda örgütlenecekler, bir araya gelip haykıracaklar, kaybettikleri ekonomik ve sosyal hakları talep edecekler, bu kaçınılmazdır. Masada uzlaşarak bu hak kayıplarını telafi edemezler ise her demokratik ülkede olduğu gibi belki grev çadırları kurulacak, belki dertlerini birlikte yaşadıkları halka anlatmak için kentlerdeki alanlara inecekler.

3. havalimanı işçilerini gece kamp alanındaki yataklarından alıp kodese tıkan, Kargil işçisinin şirket merkezinde yaptığı açıklamayı aynı şekilde polis zoruyla dağıtan Başkanlık hükümetinin korkusu bu hak taleplerinin ve itirazların yurt genelinde işçi sınıfına sirayet etmesidir. Yoksa Havalimanı işçilerinin masumane tahtakurusundan kurtulma, tok karnına ve küfür yemeden çalışma talepleri, böylesine uluorta bir devlet şiddetine maruz kalmaz idi. Boğulmak istenilen diğer işçilerin sesidir.

Buradan sorumluluk hisseden bir insan olarak uyarı görevimizi yerine getirelim. Bu gidilen yol, yol değildir. Bu yoldan dönülmelidir. İşçilerin şikâyet ettiği; işçilere açıktan ödeme yoluyla, devletten vergi kaçıran işverenler hakkında soruşturma açılmalı, işlem yapılmalıdır. Tutuklu yargılanan işçiler serbest bırakılmalıdır, yok eğer iddia edildiği gibi tutuklananlar terör unsurları ise  onları işe alıp yataklık yapan işverenlerde tutuklanmalıdır. Sendikalarda örgütlenmek işçiler için Anayasal bir haktır bu hak korunmalı, buna aykırı davranan işveren ve vekilleri yargılanmak suretiyle cezalandırılmalıdır.

Bu vatan hepimizin mülküdür ve” adalet mülkün temelidir”.